تبسم لبخند زندگیمون

قرار بود تولد سارینا جونی (دوست همسن تبسم)  سوم دی ماه برگزار بشه اما به دلیل اینکه ما شهرستان بودیم مامان مهربونش تولد رو به تعویق انداخت تا ما هم بتونیم در جشن تولد یکسالگی سارینا عزیز شرکت کنیم .. مهمونی شنبه مورخ 6 دیماه برگزار شد اما به دلیل اینکه بعد از سفر تبسم حال چندان خوبی نداشت و سرما خورده بود و مهمونی به خاطر ما عقب انداخته شده بود به جشن رفتیم اما تبسم بیشتر مهمانی خواب بود و واسه همین زیاد عکسی ازش ندارم اما کیمیا جون مامان سارینا کلی زحمت کشده بود... ما هم کلی بهش زحمت دادیم... و بعد از مهمونی آژانش گرفتیم و راهی مطب دکتر اخوی راد شدیم تا تبسم توسط پزشکش معاینه شود   تبسم.. سارینا.. آیلا... راستین......

در اولین روزهای زمستانی بود که چشمهای قشنگت رو برای دیدن همه قشنگی های دنیا باز کردی دوم دیماه روز بیاد ماندنی و پر خاطره ایست که هیچگاه از ذهن من مادر فراموش نمیشه و بی شک همیشه و همه سال در این روز به خاطر  زمینی شدنت خوشحالم       دارم میشم یک ساله......................وای که چه کیفی داره   راه میرم و میخندم...........................راستی که مثل قندم     قربون خنده قشنگت بشم     دخترم! یک بهار، یک تابستان، یک پاییز و یک زمستان را دیدی! از این پس همه چیز جهان تکراریست جز مهربانی..   &n...

شب یلدا ، طولانی ترین شب سال ، آخرین شب پاییز و مقدمه ای بر زمستان .   شب یلدا همیشه جاودانی است / زمستان را بهارزندگانی است  شب یلدا شب فر و کیان است / نشان از سنت ایرانیان است      دخمل نازم پارسال سی آذز ماه شما آخرین روزهایت رو در منزل اولیه ات سپری میکردی.. پارسال به خاطر بی احتیاطی من برای خرید و حمل میوه دیگه تکون نخوردی و دو روز بعدش زمینی شدی... اما امسال دخمل من وروجکی شده بود که یک لحظه آروم و قرار نداشت و میخواست همه چیز رو بهم بریزه   امسال در کنار پدر و مادر عزیزم.. میز یلدایی به پا کردیم و سنت ایرانی بودنمان رو جشن گرفتیم.. چقدر زیباست که نیاکان ما این جشن ه...

دخمل نازم از وقتی به دنیا امدی سه دفعه به زادگاه مامانی رفتی.. وقتی به کرمان میرم و با روی گشوده و پر از مهر مامان و بابام روبه رو میشم انگار وارد بهشت شدم.. خدا انشاالله همیشه تن پدر و مادر عزیزم سالم باشه... اما از جریان سفر بگم.... سفر یهویی... سفری که بابا مهدی یهو گفت پاشید راه بیفتیم بریم... سفری که واقعا برام خوشایند بود با اینکه کلی برنامه هام رو بهم میریخت از جمله وقت آتلیه.. تولد سارینا.. قرار بود تولد دخملی هم 5 دی بگیرم که متاسفانه کنسل شد..... پنجشنبه 27 آذر ماه بود ... صبح من برای عصب کشی دندان به دندانپزشکی رفتم و بابا مهدی پیش دو تا فرشته هام موند..حدودا ساعت دوازده و نیم ظهر بود که به خونه برگشتم و بابا همون موقع بیرون...

دختر قشنگم برای اولین بار روز اربعین چادر سرت کردی... چادری رو که مادر جون پارچه اش رو برای روز دختر بهت هدیه داده بود و خاله فروز عزیز برایت دوخته بود.. اما اصلا سرت نکرده بودی تا اینکه روز اربعین داشتم کمدت رو مرتب میکردم که چشمم به چادرت خورد و سرت کردم و بابا مهدی رو صدا کردم که ببینتت که چقدر ناز شدی.. بابا هم کلی ذوق کرد و با موبایلش کلی ازت عکس گرفت...     قربونت برم که با چادر شبیه خانم جلسه ای ها شدی                 عزیزمی..  فرشته ی خونمی عاشقتمممممممم خدا حافظ و نگهد...

گل همیشه نازم وقتی که فکر میکنم و در اطرافم دقت میکنم میبینم کارهایی که انجام میدهی و ما اسمش رو شیطنت میزاریم در نهاد همه کوچولوهایی که همنسن تو هستند کم و بیش وجود دارد تا بتونند دنیای کوچیک اطرافشون رو کشف کنند و این هم مرحله ای از رشدتونه که باید بهش بها داده بشه  مثلا دوست داری در همه کشوها و کابینت ها رو باز کنی و وسایلش رو بیرون بریزی یا اینکه دوست داری با سیم و شارژر موبایل بازی کنی یا اینکه علاقه داری اسباب بازیها رو بهم بریزی و هر کدوم رو با دهنت تست کنی... عزیزم  با این کارها موقعیت ذذذذذذذررررررررهات رو کشف و درک میکنی.... خوشحالم برای این کشف و درک...   خدایا به خاطر لمس تمام این لحظات شیرین دخترم تو ...

شیرین ترینم مدام دوربین به دستمه و دارم تک تک لحظاتت رو ثبت میکنم...این روزها خیلی خواستنی تر شدی... این روزها رو دوست دارم.. این روزها داره به سرعت سپری میشه و تنها این عکسها و خاطرات هستند که ثبت میشه و میمونه... دوستت دارم دخمل نازم   خیلی دوست داشتی سوار دوچرخه دادا علی بشی که شدی     اینجا تازه میخواستی قدم برداری.. اوایل ده ماهگی     باغ وحش (اردوی مهد دادا علی) تبسم و تمساح یهویی     اصلا پستونک نمیخوری اما رفتی از تو اسباب بازیها پیدا کردی و دهنت گذاشتی     عاشق اینطور نشستنتم داری نو...

ماه پاره ی من یازده ماه شد... این آخرین ماهگرده .. دخملم داره یک ساله میشه.. باورم نمیشه چقدر زود گذشت.. دخترک یازده ماه من کامل راه میره اما خیلی محتاطانه... بهش میگم دست بده دستش رو میاره جلو .. بابا مهدی بهش سلام نظامی یاد داده تا بابا از بیرون میاد دستش رو میبره کنار سرش و ددا (سلام) میگه... روز به روز که میگذره شیطون تر میشی... قبلا خیلی آروم بودی اما الان کمی زورگو شدی و اگه چیزی بخواهی بهت ندیم چنان اشکی میریزی که دل سنگ آب میشه... با غذا خوردنت مکافات دارم .. صبح ها اصلا میل به غذا و صبحانه نداری... عصر به بعد کمی سوپ اونم حتما با ماست میخوری... اما مدام به من چسبیدی.. جایی میریم تا از کنارت بلند میشم کلی اشک میریزی... اما من عاشق ا...

گامهای کوچکت را محکمتر بردار نازنین دخترم که بی شک فردا روز باید با این قدمها از پی مشکلات کوچک و بزرگ رد بشی.. استوار باش همچون کوه... نکند که یک وقت بلرزی و بایستی و فرو بریزی...   چند روزی هست که با پاهای کوچکت تمرین راه رفتن و تاتی تاتی میکنی .. تمرین ایستادن و چند قدمی رفتن و دوباره به زمین خوردن ... کودکم وقتی بزرگ شدی این لحظات رو به یاد بیار که هر وقت زمین میخوردی باز هم با شور و اشتیاق و مصمم تر از دفعه قبل بلند میشدی و ادامه میدادی ... هر قدمی که برمیداری نگاهت با نگاهمان گره میخوره و منتظر تشویقی و ما با ذوق و لذت  کودکمان را تشویق میکنیم و او نیز با قدمهای لرزان اما پر از امید به سمتان می آید ... دیدن لحظات با...